روش هاي تعيين برخي از خصوصيات فيزيکي خاک ها

1 – طريق نمونه برداري : در نمونه برداري به منظور ارزيابي حاصلخيزي خاک بايد نوع بهره برداري (زراعت، درختکاري، جنگل و مرتع) مشخص مي شود، سپس اقدام به جمع آوري اطلاعات اوليه و تهيه نقشه اراضي کرد.

عمق نمونه برداري :
عمق نمونه برداري بستگي به نوع بهره برداري (نوع کشت دارو) قطعه بندي زين :
اگر مزرعه يا زمين مورد نمونه برداري داراي حالات مشخص از نظر موقعيت جغرافيايي مانند شيب و ارتفاع و يا از نظر توپوگرافي (پستي و بلندي) و پوشش نباتي و غيره باشد، بايد از هر کدام از اين قطعات جداگانه نمونه برداري و قطعات را روي نقشه يا کروکي زمين نمايش داد.

تعداد نمونه اصلي يا نهايي :
تعداد نمونه نهايي بستگي به يکنواختي و غير يکنواختي خاک و نيز مساحت زين دارد.

مقدار نمونه اصلي يا نهايي :
براي کليه آزمايش ها 1 الي 2 کيلوگرم خاک کاني است.

زمان برداشت نمونه :
بهترين زمان وقتي است که زمين از نظر رطوبت در حالت گاورو باشد تا به راحتي بتوان نمونه هاي فرعي را با هم مخلوط کرد.

چگونگي و نحوه نمونه برداري :
پس از قطعه بندي زين و مشخص کردن قطعات غيريکنواخت ، قطعات يکنواخت را نيز به قطعات 15 هکتاري تقسيم کرده و حدود آنها را مشخص مي کنيم. سپس هر يک از قطعات به طور جداگانه به يکي از دو روش زيگزاگ و يا مستطيل از نقاط مختلف به فاصله 25 متر نمونه برداري مي کنيم. نمونه ها را در داخل سطل پلاستيکي ريخته و با هم مخلوط مي کنيم. سپس از اين مخلوط حدود 2 کيلوگرم خاک به عنوان نمونه اصلي يا نهايي کمتر از 5/0 هکتار در نظر گرفته در کيسه پلاستيکي مي ريزيم.